මම කවුද?... ######

තමන් වඩාත්ම නොදන්නේ තමා කවරේද යන්නය... කෙනෙකු කියන්න පිළිවන්
මේ සිතට අයිති කෙනා මම කියල.... එතකොට තවෙකෙක් අහන්න පිලිවන් සිත .... ඔබේද කියලා?....
ඔබේ සිත සිරුරේ කොතැනකද තියෙන්නේ කියලා.... 
ජීවය නමැති සාධකය සිරුරේ ඇති විටෙක එය බාහිර පරිසරයේ දේවලට විවිධ ඉදුරන් ඔස්සේ ප්‍රතිචාර දක්වන බවක් අපට දැනේ... ඒ නිසා එය ධර්මතාවයක් ලෙස විවරණය කෙරේ... එය සදා බැද තැබිය නොහැක..
සිත සමාධිගත කළ විට දැනෙන ගති සොබාව පහව යේද?
ඒ දැනෙන දෙය සිතද?......
සිරුර තුළ ඇතිවන කායික වේදනා...මම ... කියන පුද්ගලයාට දැනීමට සලස්වන්නේ කවරක් මගින්ද?
මේ සමස්ථ ක්‍රියාවලියම මෙහෙයවන්නේ මොළය ප්‍රධාන කොටගත් ස්නායු පද්ධතිය ඉදුරන් හා සමායෝජනයෙනි. ඒ හුදු රසායනික ක්‍රියා දාමයකි.
මොළය මිය ගියාම නෛතිකව පුද්ගලයා මිය ගියා සේ සැළකේ....
මිය ගියා යැයි තීරණය කොට කලක් ගතව නැවැත සිහියට පත්වූ අයත් විරලව සිට ඇත.....
සිතේ ක්‍රියාකාරිත්වය ගැන ආගම්වලින් විවිධ විවරණ සපයනු පෙනේ...
සිත .. ඉන්ද්‍රියයක් වශයෙන් සලකන විට එය සමස්ථ සිරුරේම පාලනයට හවුල්වන නිසා මුලු සිරුරම සිත ලෙස ගැනීම ද වරදෙක් නොවේ.
අප මෙම .... බව ගමන .... යන්නේ සිත පෙරටු කොට තබා ගෙනය.
හැගීම්.. දැනීම්... ප්‍රතිචාර ... සමස්ථ සිතෙනි...
මේ සිතේම විශේෂ හැකියාවක් නිසා ... මම .... ඇත.
ඒ කාලය සමග ගැලපීම තුළිනි... මතකාවර්ජනයයි.
ඒ මතකයද කාලය සමග කෙමෙන් වියකී යයි.. එසේ නොවන ඒවාද ඇත..
රහත් බවේදී වුවත් සිත .... මමංකාරයෙන් .... නොමිදුන අවස්ථා පිළිබද කතා පෙළ දහමේ ඇත....
බුද්ධත්වය ... බෝධිය .. ඥාන.. ප්‍රඥාව ... මේ සියල්ල සිත පෙරටු කොට ලබාගන්නා ඵලයන්ය..
අප හැම සසර යන බෝධිවන්දනාවක නිබදවම යන්නමෝ වෙමු...
එදිනෙදා තම ජීවිත සරිකරගන්නේ එම වන්දනා වෙනි.එම අවබෝධයෙනි.. එම ප්‍රත්‍යක්ෂයෙනි...එම බුද්ධියෙනි..
ධනයට ... බලයට .. නිලයට ... ලෝභී වී සැප සොයා යන අප නතරවන්ගැන නො සිතන්නනමෝ වෙමු...
ලබාගත් පුද්ගලයෝ උදම් අනති...
ප්‍රතිරූප ගොඩනගා ගනිති....
අනෙකා විවේචනය කරමින් තරගයට කැදවති..
තමා ප්‍රත්‍යක්ෂ කළේ යැයිද
මමත්වයෙන්ම දොඩවති...
මේ ගැන අප අනුකම්පා කළයුතුව ඇත...
ඇයි ඔහුද මෙම වන්දනාවේම යන්නෙක් බැවිනි.
නොහැකි වූවෝ ලතවෙත්.තව තව වෙරවීරිය කරමින් සිට කිසිවක්ම නොලබා ජීවිතයට සමුදෙත්..............

ජීවිතය ජයගත්තෝ .....
නිවී සැනසිල්ලේ තරගයෙන් ඉවත්ව සදහටම සමුගනිත්...
ඉන් එහා බලාපොරොත්තු නැත.