මිනිසා ඇතුලු සියලු සත්ව සමූහයන්ම එකිනෙකාට හේතු භූතවෙමින් සොබා දහමතුල පැවැත්මේ හැකියාව සංතතික දහම වේ.
එවිට තනිව පවත්නා සතෙක් ඒකකයන් නොදකී...ගණ වශයෙන් හදුනා ගැනේ.
ආහාර දාම... සොබාවික ජලචක්‍රය... නයිට්‍රජන් චක්‍රය...ඒ තුළ ප්‍රකටවේ.
සියල්ල එකිනෙකා මත යැපීම සුවිශේෂී ලක්ෂනය වේ.
මිනිසා තනි පුද්ගලයෙක් හෝ මම වශයෙන් ඊටබැරකිරීමක් නොවේ. දාමයක පුරුකකි. සිත්පරම්පරාවක එකතුවකි.
එසේම දැනුම පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට ...යේ. දැනුම
සම්ප්‍රේෂණය කළ හැකි නිසා පියා නැවතූ තැනින් අරඹා
ව්‍යාපෘතියක් පූරණය කළ හැක........
සතුනට මේ හැකියාව අඩු වීම මිනිසාට වාසි දායක විනි.
එනිසා මානවයා අග්‍රගණ්‍ය විය.
මතුපිටින් හතුරු මිතුරු වශයෙන් පුද්ගලයන් දකිතත්...
සැබව එය නොවේ.සැම එකම මූලයකට ගැටගැසී ඇත.මේ මූලයට පහර එල්ලකළොත් සැම වැනසේ..එකෙකුට එන බිය සැමවෙත බෙදී යයි.
කූඹි/මීමැස්සෝ වැනි සාමාජීය සත්තු පෙරමෝන ..වැනි රසායනිකයන්ට ප්‍රතිචාර චක්වමින් චර්යා රටා වෙනස් කරනු පෙනේ.
මිනිසාද ඉහලින් එන සොබා දහමේ අණට / සාමාජීය අණට අනුරූපීව චර්යා රටා වෙනස් කරත්.
උණුසුම /ශීතල වැනි සාධක මත හැසිරීම් රටා වෙනස්වේ..
දිවා රෑ.. වෙනසද ජීවයට බලපෑම් කරයි.
සතුන් ගන්ධයට දක්වන ආකර්ශණයම ....
මිනිසුන්ද සමාජ සබදතා වලදී ප්‍ර යෝජනයට ගනිත්.
මේ නිසා අප සොබාදහම් දාමයේ පුරුක් මිස.....
තනි පුද්ගල ඒකක නොවෙමු....
තනි තනිව නිවන් දකින්න බැරි එම හේතුව නිසාමය.
No comments:
Post a Comment