සත්ව සංතානය, හෙවත් මිනිස් සිත. ප්‍රභාෂ්වර බවට, ....නිශ්චල බවට පත්කරන්නාවූ ධර්මතාවය........ “ බුද්ධ ඥානය“ වේ.
සම්මාදිට්ඨි, සම්මා සංකප්ප , ආදී ප්‍රඥාවේ අංගවල අග්‍රඵලය බුද්ධ ඥානයයැයි කිවද වරදක් නොවේ........දහම ප්‍රත්‍යක්ෂ වන්නේ එමගින් බැවිනි.
ප්‍රත්‍යක්ෂ කළයුත්තේ කුමක් ද? .....
දහම පවා දැඩිව අල්ලා ගෙන අනෙක් පසින් ඉන් මිදෙන්න ? අත හරින්න උත්සහ කිරීම හරියට පැදුරේ සිට එය හකුලුවන්න ගන්නා බොලද උත්සහයක් මෙනි .......
“සම්මා සංකප්ප“ යනු තම සිත විමර්ශනය කර මේ අල්ලාගැනීම් අත්හළ යුතු බව දැනගැනීමය.
ඇසීම.... පෙනීම .... දැකීම .... දැනීම ... වැනි මේ ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අරමුණු වලට පුද්ගලයෙක් රිංගවා...
අසනවා ... පෙනෙනවා .... දකිනවා .... දැනෙනවා ..... කියා කර්තෘත්වයක් ලබාදීම මේ සංකල්ප වල ඇරඹුමයි.
යමෙක් ඉන් බැහරව සමස්ථයක් ලෙස එක් ජීවියෙක් වෙන්කර නො ගෙන
හේතු + ප්‍රත්‍යය ක්‍රියාවලිය තේරුම් ගෙන එකි ප්‍රත්‍යවල බලපෑම සාර්ථකව ඉවත්කළ විට සසර නිරුද්ධ වේ.
බුදු දහම හුදෙක් “ආත්මය“ .. යන්නට විරුද්ධ පදයක් ලෙස “අනාත්ම“ය නො දක්වයි.
ආත්ම වන්නේ ඉහත දැක්වූ ද ......සොබාවිකව පවත්නාවූ ද කර්ම හෙවත් ක්‍රියාවන්ට කර්තෘත්වයක් දීමෙනි. අනාත්මය යනු එසේ කර්තෘත්වයක් නොදී සිටීමයි.
Ananda W.
No comments:
Post a Comment